Mikołajkowe obyczaje

Gdy świat stworzony dla dobra człowieka,

To każdy żyjący ma tą nadzieję,

Że w swoim życiu coś na niego czeka.

I tak rodzice mówią swym dzieciom,

Że są różne zwyczaje i święty Mikołaj podarki rozdaje,

Przecież już od wieków pisali legendy o dobrym człowieku:

Żył sobie człowiek imieniem Mikołaj

I swoją dobrocią nawet życzliwością

Dzielił się z biednymi tak z wielką radością

I przez tą dobroć co dawał od siebie, został biskupem

I jest świętym w niebie.

Tak dzieci czekają na tą dobroć z nieba

Bo przecież słodyczy każdemu potrzeba.

Te miłe dziewczyny już powyrastały,

Też proszą świętego, żeby coś dostały.

I te chłopaki co się dumnie niszą

Też Mikołaja o flaszeczkę proszą.

Nawet te gosposie co im nic nie trzeba

Też się spodziewają tej paczuszki z nieba.

I te skromne dziadki tak się boją,

Że się zima sroży to i dziadkom robi się gorzyj.

Jak się od Mikołaja gorzałki napiją,

To może tą zimę jakoś tam przeżyją

Bo z tego zimna tak ich mocno dusi,

Może od Mikołaja dostaną po jednej flaczusi.

Te szanowne panie co w biurach pracują

Za tą żmudną pracę dobra oczekują.

Przecież ten Mikołaj zrobił tyle dobra na świecie

To każdej pani do biura paczkę przyniesie.

Dobrze by paniom było, żebyście były grzeczne

Bo w każdej paczce będą kosztowności i życzenia serdeczne.

A jo stary dziadek, przecież człowiek Boży,

Pragnę swoim wierszem radości przysporzyć.

Jak człowiek wesoły, często się śmieje,

Choć ma niedostatek, nie traci nadzieje.

Jak pisze te wiersze, mam panie w pamięci

Żeby to spotkanie życzliwie uświęcić.