Stare zwyczaje wnet zaginą, bo te nowe są mocniejsze i powoli naprzód idą.

Ten świat stworzony przez Stwórcę naszego,

żeby był podobny do życia  ludzkiego!

Gdy się człowiek rodzi, to od razu po ziemi nie chodzi,

musi być cierpliwy i leżeć w kołysce,

aż mu coś przyniosą do buzi na tej małej łyżce.

I ta sroga zima starszych ludzi umartwia

na sposób różny i wszelaki.

Muszą siedzieć w domu jak te niemowlaki.

I te pory roku człowiekiem kierują, tak wiec

ludzie w sile wieku cały rok pracują.

Każdy dzień miesiąca zależny od przyrody,

i każdy musi pracować - ten starszy i młody.

A ten młody człowiek przy pracy dojrzewa,

bo przecież w tym życiu wiedzy każdemu potrzeba.

Gdy starzy odchodzą, młodzi ich zastępują,

i niektóre zwyczaje dalej podtrzymują.

Gdyby te stare zwyczaje za nami już nie szły,

to by nowe czasy dobra nie przyniosły.

Te dawne czasy pomału się toczyły,

ale młodzi ludzie prawdziwego dobra

też się nauczyły.

I te wartości, co z człowiekiem idą,

to przy dobrych chęciach nigdy nie zaginą.

A te nowe czasy szybko się zmieniają

i ci młodzi ludzie ledwo nadążają.

Gdy rano się budzą i słyszą liche wiadomości,

już ich nerwa kręci, że z tego nie mają

dla siebie korzystnych wartości.

Te nowe zwyczaje służą nie każdemu,

bo sprawiają radość tylko zamożnemu.

Gdy człowiek stworzony rozum ma od Boga

i głowę, i szyję, to między bogatymi

swój mizerny żywot jakoś tam przeżyje.

I znowu  trzeba sięgnąć do starej przeszłości

i choć nie było tak szerokiej wiedzy w naszej społeczności,

to młodzież się cieszyła ze zwykłej twórczości.

Czasy się zmieniły wiedza pomnożyła

to i do swobody młodym drzwi na oścież otworzyła.

Młodzież jedzie we świat do nowego raju,

i tam skrupulatnie miłość podrywają.

Na drugiej półkuli żaden ich nie widzi,

to i swoich grzechów wcale się nie wstydzi.

I tak ci młodzi swej kultury za plecami już nie widzą,

bo w tym „raju” tej rozpusty tam się uczą

i nie myślą, jak w niebiosach z tego grzechu się rozliczą.