Witam, Szanowni Państwo, skansenu sądeckiego

I dziękuje za zaproszenie, że mogę

Wspólnie cieszyć się z dorobku ludowego

Bo dzięki państwu co ten zabytek nadzorują

To goście z radością przychodzą po ogrodzie wędrują

Patrzą ze zdziwieniem w środku z ciekawości

Jak lud dawniej mieszkał w tej starożytności

I tak każdy patrzy na te zwykłe ściany

Że pomiędzy belki mchem jest utkany

I tak młodzi patrzą na starą nalepe

Co stoi przy ścianie jak tu gotowali

Ten mizerny obiad nawet i śniadanie

Gorki na trzech nogach całe osmolone

I tak posiłki jedli choć nieomaszczone

I tak młodzi patrzą na stare warzechy

Jak oni tym jedli, że nawet przy jedzeniu

Nie było z niczego pociechy

Ten zwykły posiłek tyle siły dawał

Że przy ciężkiej pracy nikt nie ustawał

Chłopy siekli zboże długimi kosami

A babusie z nimi zbierali to zboże

Po tej ostrej ścierni bosymi nogami

I po tej ciężkiej pracy co się naschylali

Posiłek smakował bo jedli warzechami

Ta młocka cepami też nie była łatwa

Chłopek snopki młócił baba przewracała

Przy tym miała strachu żeby w głowę cepem nie dostała

Dawny niedostatek tak ludzi dręczyło

Ale od miłości nic nie odstraszyło

Razem se robili, razem se sypiali

I z tego się cieszyli, że możno se żyć dalij.

Jakub Gawęnda