Wspomnienia andrzejkowe i adwentowe

Tyle wieków przeszło swoimi drogami

I w tym każdy roczek ze swoimi obyczajami.

Tak było od wieków jak ludzie przezywali swe trudne rzeczywistości, Tak więc tworzyli między sobą różne obyczaje dla lepszej przyszłości.

Każdy miesiąc ma odmienną nazwę, a przyroda inne znaki daje,

To lud w codziennym życiu też zmieniał swoje obyczaje.

Ten pierwszy listopad naszych zmarłych przypomina,

A nas do godnego życia bardzo napomina.

I ten pierwszy grudzień, co już zima sroży

Też nam przypomina, żeby chodzić na roraty

Bo to jest przywilej Boży.

Pierwsze są andrzejki, młodzież się raduje, bo se potańcuje,

A w adwencie przecież nikt już sobie nie pofolguje.

I przy tym są wróżby, młodzież to ciekawi,

Jaką ten odlew z wosku prawdę im objawi.

Gdy dziewczynie odleją się kwiaty i róże kolczate,

Dziewczyna się cieszy, że chłopak po nią przyjdzie i będą bogate.

A gdy chłopakowi uleją się skały, jakieś góry,

To w tym roku się nie ożeni i będzie ponury.

I te gosposie też ich myśli dręczą, czy te wróżby pokażą,

Ile w tym roku kury do łopołek jajek im naniosą.

Nawet ci gazdowie co dobrze sobie radzą,

Też ich ciekawość dręczy, czy te wróżby z wosku coś nowego dadzą,

I tak chłopina kręci wąsem, wosk na wodę leje,

Czy ta wróżba przyniesie dla niego radosną nadzieję.

I tak sobie myśli, bo ten wosk tak mu słabo kapie

Czy on coś zarobi na tej starej szkapie.

A adwent niesie wiele radości, bo do każdego Mikołaj z podarkiem zagości.

I tak na tą radość młodzi oczekują co w tej paczce będzie

Jak ja rozpakują.

Nawet te dziewczyny co są już dorosłe też się spodziewają

Paczki nienajgorszej, gorzej z chłopakami, bo ich opętały

Nowoczesne grzechy, to ten Mikołaj nie ma z nich pociechy.

Ale ten Mikołaj przecież jest już w niebie Święty

I z miłością na nich patrzy to każdemu małą paczkę też przeznaczy.

I tak trzeba chodzić zawsze na roraty

I prosić Boże Dziecię żeby nowy roczek dla nas wszystkich był bogaty.